Article 1

نگاه کن

که غـــــــــم  درون  دیــــــده ام

چگونه  قطره  قطره  آب  می شود

چگونه ســایۀ سیاه سـرکشم

اســـیر دســت  آفتــاب  می شــــود

نگاه کن

تمـام هستــی ام خـراب می شـــود

شراره ای مرا به کـام می کشـد

مرا به اوج می برد

مـرا  به  دام  می کِشـــــدنگاه کن

تمام  آسمانِ  منپُر از شهـــــاب می شــــــــود

تو آمدی زِ دورها و دورها

ز سـرزمـین  عطرهـــــــــا  و  نورهـــــــــا

نشاند ه ای مرا کـنون به زورقی

ز عـاج ها، ز ابـرها، بلـورها

مرا بـبر امید دلنـواز من

ببر به شهــر شعــرهـــــــــا و شــورهــــــــــا

به راه پُر ســتاره می کشــــانی ام

فراتر از ستاره می نشانی ام

نگاه کن

من از ستاره سـوختم

لبـالـب از سـتــارگـان تـب شــــدم

چو ماهیان سرخ رنگ سـاده دل

ستاره چینِ برکه هــــــــای شـب شـــــــــــدم

چه دور بود بیش از این زمینِ ما

به این کبود غـرفه هـــــای آسـمـــان

کنون به گوش من دوباره می رسد

صدای تو

صدای بال برفی فرشتگان

به کهکشـــــان، به بیکـــــــران، به جـــــــــاودان

کــنون که آمدیـم تا به اوج هــا

مـرا بـشـوی با شــــــــراب موج ها

مـرا بـپیـچ در حریـرِ بوسـه ات

مـرا بخـواه در شــبــان دیـــر پــــا

مـرا دگر رهــــا مکن

مـرا از این ستاره ها جدا مکن

نگاه کن

که مــوم شــب به راه مــا

چگونه قطــــره قطــــره آب می شـود

صراحی سـیـاه دیـدگـان مـن

به لای لایِ گـرم تـو

لبالب از شـراب خـواب می شـود

به روی گـاهـــواره هـای شـعــــــــــر مــن

نگاه کن

تو می دمی  و آفـتـاب می شـود

" فروغ فرخ زاد "