کاش...
کاش در لحظه مرگ گل سرخ مـن و تـو همچون شقایق باشیـم
کاش در پیـچ و خــم فـرداهــــا مـن و تـو همـنفـس هـــم بـاشیـم
کاش در خلوت شب های دراز قصه گوی قلب یکدیگـر شـویـم
بی ریا چون حسی زیبا و قشنگ لبریز از عشق بهم دیگر شویـم
کاش می شد مثـل یک پروانــه گاه گـم شـد در خیـال از پـرواز
گـاه یک پیله بسـازیـم بـا عشـق عشـق را بـار دگــر کـرد آغـاز
کاش می شد خالی ازتشویشها در فرا سوی زمان پرواز کـرد
بی هراس ازهمـه ی تکرارها نغمه ای تا بی کران آغاز کـرد
کاش در آن سوی مرز بی کسی دسـت در دسـت وفـا بـگذاریــم
از پسـه پـنـجــره ی تـنهــــایــی دل به رؤیایـی قشنگ بسپاریـم
کاش می شد چون پرستو پرگشود رو بـه سمــت سـرزمیـن آرزو
در حریری از محبت خونه داشت همچـو رؤیایـی بلند و با شکوه